May mga sandali sa buhay na tila tahimik ang mundo. Walang gustong makinig, walang kayang umintindi, at ang natitira na lamang ay ang sarili mong boses na paulit-ulit mong naririnig sa loob ng isip mo. Sa ganitong mga pagkakataon, napapansin mong kinakausap mo na pala ang sarili mo. Hindi dahil nababaliw ka, kundi dahil kailangan mo lang marinig ang boses ng taong madalas mong kalimutan: ikaw.
Ang tawag dito ay self-talk, at ito ay ginagawa natin nang hindi natin namamalayan. Isa itong natural na paraan ng utak para magproseso ng mga nararamdaman, mag-isip nang malinaw, at gumawa ng desisyon. Parang isang tahimik na pag-uusap sa pagitan ng isip at puso—walang iba, walang hadlang, puro katotohanan lamang.
Kapag pagod na pagod ka na, minsan ang unang maririnig mong bumubulong ng, “Kaya mo ’to,” ay hindi kaibigan, hindi pamilya, kundi sarili mo. Sa simpleng mga salitang iyon, unti-unting nagiging malinaw ang magulo mong isip. Ang dating hindi mo maipaliwanag na bigat ay nababawasan. Kapag sinasabi mo sa sarili mo na ang mga bagay na kailangan mong marinig, para mo na ring binibigyan ng direksyon ang magulong emosyon sa loob mo.
Hindi rin maikakaila na ang pakikipag-usap sa sarili ay isa ring paraan ng pag-aliw. Sa mga sandaling wala kang mapagsabihan, ikaw na lang ang natitirang kakampi ng sarili. Kapag binubulong mo sa sarili mo ang, “Okay lang, lilipas din ’to,” para kang humihinga ulit pagkatapos ng matagal na pagkakabaon sa bigat ng mundo. Minsan, hindi mo kailangan ng sagot, kailangan mo lang ng pag-unawa. At sino pa ba ang mas makakaintindi sa ’yo kundi ikaw rin?
Ginagamit din natin ang self-talk bilang tulay ng motibasyon. Sa bawat pagkakataong gusto mo nang sumuko, maririnig mo ang boses mo mismo na nagsasabing, “Sige, tapusin mo na lang. Konti na lang.” Doon mo mapapansin, hindi mo kailangang laging hintayin ang iba para buuin ka. Minsan, sapat na ang sarili mong tinig para ipaalala sa ’yo kung gaano ka kalakas.
Ngunit higit sa lahat, ang pakikipag-usap sa sarili ay paraan ng pag-unawa. Dito mo nakikita kung saan ka nagkamali, kung bakit ka nasaktan, at kung paano ka babangon. Sa katahimikan ng iyong sariling boses, natututo kang maging tapat. Natututo kang pakinggan ang mga bagay na matagal mo nang tinatakbuhan.
Hindi kabaliwan ang kausapin ang sarili. Sa katunayan, isa itong anyo ng katapangan—ang harapin ang sarili mo nang walang takot at walang pagpapanggap. Sa panahon ngayon na mas madalas nating pakinggan ang opinyon ng iba kaysa sa bulong ng sarili nating isip, bihira na lang ang taong marunong makinig sa sarili.
Kaya sa susunod na mahuli mo ang iyong sarili na nagsasalita mag-isa, huwag mo agad isipin na may mali sa iyo. Baka kasi iyon na lang ang paraan ng iyong puso para sabihing, “Naririto pa ako. Pakinggan mo naman ako.”
Dahil minsan, ang pinakamahalagang kausap sa buhay ay ang sarili nating matagal nang nananahimik.
| via Alexis Pabello
